محمود گلابچی در گفت و گو با «استاد نیوز» تشریح کرد:
دو بال پرواز برای ایجاد ارتباط واقعی بین دانشگاه و صنعت
پروفسور محمود گلابچی با انتقاد از تلف شدن انرژی، توان و امکانات در بخش صنعت و دانشگاه ها معتقد است: «نبود ارتباط بین صنعت و دانشگاه باعث شده که موضوعات تحقیق در دانشگاه ها و پایان نامه ها، به موضوعاتی انتزاعی و دور از نیازهای جامعه تبدیل شود.»
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی استاد نیوز؛ پروفسور محمود گلابچی، چهره ماندگار معماری و راه و ساختمان ایران و استاد نمونه دانشگاه های کشور است. گلابچی همچنین بنیانگذار دانشگاه معماری و هنر پارس و مولف 64 جلد کتاب و 160 مقاله بین المللی است.
وی با انتقاد از تلف شدن انرژی، توان و امکانات در بخش صنعت و دانشگاه ها معتقد است:«نبود ارتباط بین صنعت و دانشگاه باعث شده که موضوعات تحقیق در دانشگاه ها و پایان نامه ها، به موضوعاتی انتزاعی و دور از نیازهای جامعه تبدیل شود.»
گلابچی در عین حال به بیان راهکارهایی پرداخته است که اجرای آنها منجر به بهبود ارتباط بین بخش صنعت و دانشگاه ها خواهد شد. مشروح مصاحبه خبرنگار ما با این استاد دارای کرسی یونسکو در معماری را در ادامه این مطلب می خوانید.
آقای دکتر گلابچی، یکی از معضلاتی که در زمینه دانشگاه و صنعت مطرح می شود، فاصله بین این دو بخش به عنوان دو نهاد علمی و اجرایی است. به عقیده شما فاصله بین دانشگاه ها و صنعت چه لطماتی را به بخش صنایع وارد کرده است؟
نبودن ارتباط بین صنعت و دانشگاه باعث شده است که موضوعات تحقیق در دانشگاه ها و پایان نامه ها، به موضوعاتی انتزاعی و دور از نیازهای جامعه تبدیل شود و در عین حال، وقت استاد و دانشجو صرف موضوعاتی شود که هیچ بهره و کاربرد عملی ندارد.
از طرف دیگر در پی این مسئله، مشکلات دستگاه های اجرایی ما همچنان لاینحل باقی می ماند. یعنی در آنجایی که علم، دانش و پژوهش باید به کمک تولید و صنعت بیاید، این اتفاق نمی افتد.
بنابراین ما در هر دو بُعد دچار زیان و خسارت هستیم. هم در دانشگاه ها که موضوعات تحقیق و پژوهش پایان نامه ها، مسائل واقعی جامعه را در بر نمی گیرد، به معنی تلف شدن انرژی و توان و امکانات ماست. هم در صنعت که مشکلات همچنان باقی می ماند و ما به آن اهدافی که می توانیم برای رسیدن به یک تولید بالاتر و صنعت برتر و عمل کردن به اقتصاد مقاومتی نائل شویم؛ شرایط آن فراهم نمی شود.
این مسئله چگونه قابل حل است؟
ما باید تلاش کنیم که دانشگاه های ما نه در قالب شعار، بلکه به صورت واقعی آمادگی داشته باشند که مسئولیت بپذیرند و نیازها و مشکلات صنعت را در همان زمان بندی هایی که آنها نیاز دارند و براساس آن خواسته هایی که آنها دارند، برایشان تحقیق انجام دهند و بتوانند به صنعت کشور کمک کنند.
متقابلا بخش صنعت ما هم باید اعتماد و اطمینان به دانشگاه ها پیدا کند و حاضر باشد که سختی ها و مشکلات و مسائل خود را به دانشگاه ها بسپارد و البته هزینه های پژوهشی دانشگاه ها را هم تامین کند. به این ترتیب می تواند با استفاده از راه حل هایی که در این مسیر به دست می آید، برای ارتقای صنعت، افزایش تولید و بهتر شدن فرآیندهای صنعتی استفاده کند.
با توجه به جدایی دانشگاه ها از بخش صنعت، به عقیده شما چگونه می توان ارتباط و تعامل بیشتری بین دانشگاه ها و بخش صنعت ایجاد کرد؟ در این زمینه چه راهکارهایی قابل ذکر است؟
برای این منظور دو مجموعه از اقدامات باید صورت بگیرد. اولا دانشگاه ها شرایطی را فراهم کنند که واقعا بتوانند به نیازهای جامعه با همان کیفیتی که دستگاه های اجرایی نیاز دارند، پاسخ دهند و در همان زمان بندی و با همان مسئولیت پذیری برای حل مشکلات جامعه اقدام کنند.
این اقدامی است که در بسیاری از دانشگاه های بزرگ دنیا نیز انجام می شود. به طور مثال دانشگاه MIT در سال جاری بیش از 5 میلیارد دلار هزینه های تحقیقاتی از خارج دانشگاه برای حل مشکلات واقعی جامعه دریافت کرده است. این اتفاق حتما باید در دانشگاه های ما نیز بیفتد.
بخش دوم اقدامات مربوط به دستگاه های اجرایی است که باید مشکلات و مسائل خودشان را درقالب خواسته هایی به دانشگاه ها اعلام کنند و این باور را داشته باشند که دانشگاه ها درصورتی که تحقیق و پژوهش به معنای واقعی انجام دهند، می توانند برای مشکلات آنها راه حل هایی را ارئه دهند.
اگر ما این دو موضوع را که مانند دو بال پرواز برای ایجاد ارتباط واقعی بین دانشگاه و صنعت است، را فراهم کنیم؛ حتما به این هدف نائل می شویم.
